Vertel't maar: Klaas en Roelie Winter

over hun werk voor Dit Koningskind

Wanneer iemand met pensioen gaat kan er een zee aan vrije tijd ontstaan. De één kruipt weg achter de geraniums en verveelt zich; de ander gaat vrijwilligerswerk doen of zoekt een parttime baan. Zo ook Klaas en Roelie Winter, die aan de Concourslaan wonen. Met veel enthousiasme vertellen zij over hun contacten met de leden van ‘Dit Koningskind’, een vereniging van gereformeerde mensen met een handicap, hun ouders en hun vrienden. Klaas en Roelie begeleiden gehandicapten, die zij gasten noemen, zodat die ook eens per jaar op vakantie kunnen.

Klaas was als beroepsmilitair werkzaam op vliegbasis Leeuwarden en zwaaide op zijn 55e af. Roelie werkte jarenlang als verpleegkundige bij Haersmahiem in Buitenpost, maar ook zij is nu gestopt met haar werkzaamheden. Klaas voelde zich té jong om helemaal niets te doen. Hij meldde zich daarom bij taxi- en personenvervoerbedrijf Waaksma.

Op parttime basis doet hij werk voor dit bedrijf.

“Ook dan ben je vaak bezig met het helpen van mensen”, zegt Klaas, “Ouderen die moeite hebben de taxi in te komen. Dan spring ik bij. Ik doe dat werk nu eenmaal graag”. Nico Driebergen, de plaatselijke postbode en kerkgenoot van de familie Winter wees hen op het bestaan van ‘Dit Koningskind’. Vijf jaar geleden meldden zij zich spontaan aan. “De eerste keer gingen wij samen met gehandicapten naar de Vogezen”, vertelt Roelie, “maar nu gaan wij apart. Dat komt omdat ik als verpleegkundige goed met lichamelijk gehandicapten overweg kan, terwijl Klaas het leuk vindt om met mensen met een geestelijke beperking om te gaan”. Roelie kan bijvoorbeeld sondevoeding toedienen; dat werk heeft ze jarenlang gedaan. Klaas heeft geen ervaring met verplegerswerk, maar hij kan bijvoorbeeld met zijn gasten een fietstocht ondernemen.

Omdat Klaas werkzaamheden verricht bij Waaksma, kan hij ’s zomers tijdens de schoolvakanties gemakkelijk een paar bussen regelen. Zo vertelt hij een verhaal van een groep mensen die een reis naar Parijs maakten. Klaas was erbij als chauffeur en begeleider. “Onderweg moet je dan vaak stoppen; het schiet niet erg op met rolstoelen enzovoorts, maar uiteindelijk kwamen wij aan bij een camping op de rand van Parijs. De volgende dag gingen wij de Sacre Coeur bekijken. Nergens konden wij de personenbussen kwijt; het was ontzettend druk bij deze prachtige grote kerk, die op een heuvel is gebouwd. Overal waren stopverboden, maar wij parkeerden de personenbussen daar toch maar. Wel gaven wij duidelijk aan dat het gehandicaptenvervoer betrof en daarna gingen wij de kerk binnen om te bekijken”, aldus Klaas en wat schetste zijn verbazing na afl oop. De Parijse parkeerwachters hadden hun auto’s overgeslagen bij het uitdelen van bekeuringen.

Het vrijwilligerswerk gaat Klaas en Roelie niet in de kouwe kleren zitten. Het is heel intensief. Zo moet Roelie er bijvoorbeeld ’s nachts soms uit om een gehandicapte te helpen. Het is bij lichamelijk gehandicapten één op één, dat wil zeggen voor iedere gast één begeleider. Bij de mensen met een geestelijke beperking is het vaak twee op één. Twee gasten met één begeleider. De begeleider verzorgt de gast helemaal. Het kan gebeuren dat je een hele grote kerel moet helpen met douchen, helpen met aankleden enzovoort. Dat kost een hoop tijd en geduld. Maar ze krijgen er ook veel voor terug. Zo vertelt Roelie van een meisje, die niet kan spreken. Ze is spastisch en haar enige vorm van communicatie is door te tikken op een bord. “Met een aantal gehandicapten gingen wij naar een manege. Op een speciaal zadel werd zij rondgereden. Plotseling hoorden wij haar kraaien van plezier. Wij, als begeleiders hadden de tranen van ontroering in onze ogen staan”, aldus Roelie.

(Bibu-10-07)