Klim in de Pen: Hennie Pilat-Duhoux

Buitenpost inspireerde tot ondernemen

Door Henriëtte Talstra werd mij gevraagd om iets van het ontstaan van mijn winkel ‘Op ‘e Stal’ aan de Voorstraat 1 te vertellen. Ik voldoe graag aan dat verzoek.

Voordat ik naar Buitenpost kwam heb ik eerst 20 jaar in Hindeloopen, 2 jaar in Leeuwarden, en samen met Henk 1,5 jaar in Groningen gewoond. In Groningen kregen we onze eerste ‘lytse skat’ Meent Sytze. Na 9 jaar in Groningen te hebben gewoond had Henk het leven in de stad wel gezien. Geen ideale omgeving voor het opvoeden van kinderen: een drugsdealer als buurman en Meent Sytze ieder dag luchten op een RVS balkon van 1 bij 1 meter (oftewel een privé grill). We besloten een mooi stekje buitenuit te zoeken. Het ‘smûk skaedzjend beamtegrien’ trok ons. De gemoedelijke Wâlden: door de achterdeur naar binnen niet zo formeel. De ‘âlde’ boerderij van Hofstra aan de Voorstraat 1 stond te koop. Een grote schuur, een ruim, boomrijk erf, met zicht op het ooievaarsnest: een ‘daalders plakje’. Na een druk leventje op onze familiecamping in Hindeloopen te hebben gehad, vond ik het toch wel erg stil om me heen in Buitenpost. Dan maar iets gaan ondernemen. Ieder jaar bezochten wij op koninginnedag de vrijmarkt in Amsterdam waar we oude spullen zoals Henk’s oerdegelijke, maar volledig kapotgebrachte voetbalkicks aan de man brachten. De klanten waren er nog dolblij mee ook. Machtige ervaringen!

Hier kreeg ik contact met een oude klasgenoot uit Hindeloopen die in oude Bistro sets handelde. Mensen begonnen in die tijd tuinaccessoires steeds belangrijker te vinden. Hier zat handel in dacht ik. Mijn ouders enthousiast en meenden zich te herinneren dat er nog een paar van die ijzeren stoeltjes met houten zitting in de kelder in de zeedijk lagen. Wij het spul open, grote betonnen deksel opzij geduwd en warempel Beppe’s eerste stoeltjes gebruikt bij het vakantiehuis wat zij runden in de jaren `60 kwamen te voorschijn. Beppe die bij ons inwoonde in een groot dijkshuis, keek toe en schudde haar hoofd. “Oh hearkens hwat moat jim mei die âlde rotzooi. Hwa wol der noch hwat foar betelje.” Na vele uurtjes flexen, schuren en verven van honderden bistrosets was ik wel toe aan wat nieuws.

Tijdens mijn zwangerschap van Teun ontstond het idee wat met de stal in de schuur te doen. Op de eerste twee stallen had ik al wat oude brocante staan wat ik aan vrienden en bekenden verkocht. Oud met nieuw kon in mijn filosofie heel goed bij elkaar dus voor het eerst inkopen doen bij groothandels en het spul mooi inrichten. De gemeente werkte vlot mee: er werd ontheffing verleend van de agrarische bestemming die nog op de boerderij rustte. We koesteren deze oude bestemming. Vandaar dat u nog steeds pakjes ‘strie’ in de winkel vindt, gesponsord door ‘skoanheit Meent Pilat fan Egypte’.

Dan komt het moment van officiële winkeltijden. Ja nu moest er toch wat hulp komen met een kind van 1,5 jaar en één van acht weken. Nicolien de Poel van Rohel had een tussenjaar na haar MBO verpleegkunde studie en wilde graag aan het werk. Onze functie-eisen waren: “Je moet van alles een beetje kunnen: schoonmaken, luiers verschonen, op kleine kinderen passen, in de winkel staan en vooral vers kunnen koken! Het was een perfecte hulp alleen koken moest haar nog wat worden bijgebracht. Nicolien: “Ik tocht Chicken Tonight”. “Ik tocht it net! Sei Henk, gjin potsjes houdbaar tot 2020.” Sinds dat voorval noemen we Nicolien ‘us Chicken tonight famke’.

Het ging goed met de winkel, de mensen wilden meer zien zodoende werd er uitgebreid: eerst beneden en een jaar later boven. Het werd steeds drukker. Henk kreeg kantoor aan huis en met al die activiteiten werd het onrustig in huis. Wij wilden privé en zakelijk meer scheiden dus zochten we een huis ten noorden van de Voorstraat. Het liefst graag zo dicht mogelijk bij ‘de zaak’. Met buurvrouw Bosma hadden we een goed contact. Zij was reeds op leeftijd en moest tot haar grote verdriet naar Haersmahiem verhuizen, want het lukte haar op het laatst niet meer om zelfstandig te wonen. Wij hebben toen gevraagd of we de eerste koop op haar huis konden krijgen. In overleg heeft iedereen van de familie ons dat gegund. Geweldig!

Onze derde zoon Louis is nog net op de Voorstraat geboren. Na eerst een jaar zo op Julianalaan 1 te hebben gewoond, zijn we gaan verbouwen. Deze verbouwing heeft de derde zoon zodanig geïnspireerd dat hij ‘mei syn lytse houten arkkistje’ later architect en bouwer wilde worden. Inmiddels wonen we 17,5 jaar in Buitenpost. Het is het nog steeds leuk om ’s middags de winkeldeuren van mijn Kadowinkel Op’e Stâl open te doen en ik hoop er nog heel wat jaartjes aan vast te mogen plakken!

(Bibu-02-09)